Mijn kansloze gat

Kennismakingsgesprek. The End. Teruglopend naar de bus herhaal ik het gesprek in mijn hoofd. Nee, ik denk niet dat ik word uitgekozen. Of ik ICT-problemen vaak zelf verhelp? “Nee, ik heb een handige vader.” “Jouw vader komt alleen niet met je werken,” is de reactie – gelukkig wel met een glimlach. Kansloos. Kon ik maar een beetje liegen, of een bepaalde schijn hooghouden. Nice guys finish last, zeggen ze – in ieder geval, dat zong Green Day. En aangezien ik mijzelf best een aardig persoon vind naar de buitenwereld, heb ik misschien een probleempje.

In mijn supermassive black hole zocht ik naar een droom. Driekwart jaar later weet ik iets beter wat mijn doel is en sinds een maand houd ik een serieuze banenzoektocht, maar het wil niet erg vlotten. Meerdere sollicitatiebrieven surften over elektromagnetische golven naar hun bestemming; van weinig heb daarna nog iets vernomen – hopelijk zijn ze oké, maar ik vrees het ergste.

Het telefoontje van de recruiter. Oh, ik heb een te groot gat. OMG, Becky, look at that… Ik had twintig procent kans, best veel. Kansloos. Niet uitgekozen. Het tekstuele deel zat wel snor, maar het belangrijkst was de zoekmachineoptimalisatie en het analytische deel. Daar heb ik geen ervaring mee – ik was al verbaasd dat ik in eerste instantie was uitgekozen. #kleinbeetjetrots? Mijn geringe, tot nihile kennis had op zich niet van al te grote invloed hoeven zijn, als ik niet met een glinstering in mijn ogen had gezegd dat ik ‘zóóóóó’n handige vader heb’, ik trok er nog net mijn wenkbrauwen niet een paar keer bij op. Nee, het is vooral dat verrekte gat. Een groot, zwart gapend gat tussen de woorden afgestudeerd en heden. Waarin ik, waarschijnlijk volgens velen op de arbeidsmarkt, een beetje wortel heb staan schieten. Nou nee hoor, ik belegde broodjes en verkocht die, daar komen geen wortels en pistolen aan te pas. Ik maakte mensen blij met mijn vrolijke gezichtje en vriendelijke glimlach, dat verkoopt hoor! En daarna ging ik op reis, voor maar twee maanden. Maar inderdaad deed ik dus niets in mijn afstudeerrichting.

Dat gat kan ik niet dichten. Mijn voornemen om iedere week minimaal één dag informatieboeken door te nemen in de bibliotheek heb ik ergens in dat gat laten vallen en kan ik niet meer vinden. Hoe dan ook, na mijn afwijzing volgde een brainstormsessie van een minuut. Oplossing: cursussen volgen. Duur! Kennis kopen? Misschien. Voor nu zet ik mijn zoektocht in ieder geval voort, leg me erbij neer dat er aan dat kansloze gat niets meer te veranderen is en maak ondertussen broodjes voor mensen – nee ik schiet geen wortel, ik verdien geld. Daarbij heb ik aardige collega’s en neem ik geen werk mee naar huis, oké heel soms misschien een broodje.

Belangrijkste lessen van vandaag: 1) ik moet mijn gat niet zo open en bloot tonen. 2) ik moet niet overal trots vertellen hoe bekwaam mijn vader is. Niet zo handig.