Supermassive black hole, right?

“Je valt echt in een gat,” zei een vriendin van me toen de deadline voor het inleveren van mijn scriptie naderde. Niet bepaald hoopgevende woorden, maar ik wist in ieder geval wat me te wachten kon staan. Nu, een maand na het fameuze woord ‘geslaagd’, gaat het best oké: ik heb in ieder geval een inkomen. Ik werk niet in een branche waarvoor ik heb geleerd, nee ik werk in een broodjeszaak. Een erg goedlopende broodjeszaak, waar ze pistolets belegd met allerlei soorten vlees aanbieden. Ik, als vegetariër. Maar goed, na het werken in een snackbar kan ik alles aan, vleesgerelateerd dan. Het is redelijk hypocriet, en als ik er te veel over nadenk, knaagt het aan me. Ik eet geen vlees, maar ik verdien wel mijn geld door het te serveren aan anderen… In de periode dat ik bij de snackbar werkte dacht ik dit ook regelmatig, hoewel ik het een sport vond om de frikandellen zo snel mogelijk in stukjes te snijden en er mooie strepen mayo en ketchup overheen te pompen. Deze bijbaan was mijn droom, figuurlijk, want “I HAD A DREAM”, right. Al sinds ik mij kan herinneren is de betreffende friettent één minuut lopen van mijn huis gevestigd. Ik droomde simpelweg dat ik daar aan het werk was, vroeg een aantal dagen later of ze iemand zochten en voilà ik had een baantje. Zeven jaar lang heb ik daar met plezier gewerkt, mijn ex-baas – ja een Chinees – is denk ik de liefste man die ik ken, mijn vader buiten beschouwing gelaten. Maar terug naar het gat. Laat ik zeggen dat het meer dan meevalt. Wel heerst het gevoel dat ik toch ‘echt iets moet gaan zoeken in mijn vakgebied’. Het probleem is dat ik werkelijk geen idee heb wat ik wil of waar ik goed in ben. Succesverhalen van mede(ex)studenten die bij hun stagebedrijf aan het werk mochten, heb ik nooit kunnen vertellen. Nog geen een keer ben ik benaderd door een of andere recruiter aan de hand van mijn LinkedIn- of Monsterboardprofiel. Wat blijkt? Er is toch een supermassive black hole, waar ik tot aan mijn middel in vastzit! Niet omdat ik geen werk kan vinden, maar omdat ik niet weet wat ik wil vinden. Gelukkig word ik steeds beter in slapen – ik vond het altijd tijdverspilling, maar tegenwoordig verheug ik me op mijn nachtrust. Misschien hebben al die extra uurtjes slaap wel een doel, een veel groter doel dan alleen maar uitrusten, want: “I need a dream“, right? I NEED A DREAM!