Als je je brood smeert met een sla-lepel omdat de messen en de ‘gewone’ lepels smerig liggen te zijn in je gootsteen, elk stukje van je aanrecht (en gootsteen) bedekt is met zo goed als je hele assoriment aan (thee)glazen, koffiekopjes en borden, je avondeten bestaat uit een of andere gekke freestyle combinatie van ingeblikte en ingedroogde producten die je al meer dan twee jaar in je kast hebt staan, je voor het drinken van water over moet stappen op je speciaalbierglazen, kortom als je keuken uitziet als het kluisje van Jake Peralta én als die eerdergenoemde broodjes de laatste in je vriezer zijn en je bijna geen beleg meer hebt om daar op te doen… dan weet je dat je je huishouden eventjes niet helemaal op orde hebt. En dat dat waarschijnlijk met meer zo is op dat moment.
Al is een deel van bovenstaand scenario meestal onderdeel van mijn dagelijks leven, soms loopt het even de spuigaten uit. Als dat gebeurt, betekent dat meestal dat ik het, om die vieze term in de mond te nemen, druk heb. Er zijn andere prioriteiten, dingen die nú moeten; over het algemeen zijn dat mijn deadlines voor mijn freelancewerk. Of het aanwezig zijn bij mijn andere baantjes, die in het café en sinds kort ook in een zorginstelling. Nee op dit moment is de informatie dat ‘ik eindelijk meer tijd heb (of neem) om te schilderen en te lezen’ (zoals omschreven in Skery Mery en de grote verandering) niet meer van toepassing op mijn leven. R.I.P.
Oké, nu het duidelijk is dat ik even weinig tijd heb voor de vrijblijvendheden, zal ik vertellen wat me is overkomen. Iets heel erg leuks en moois. Dat wel. Het begint allemaal bij de uitgeverij; voor A.W. Bruna Uitgevers corrigeer ik boeken. Dat werk zorgt er trouwens wel voor dat ik toch veel lees, maar heeft ook een aandeel is bovenstaand scenario. En dat geeft niet, want het is één van mijn lievelingswerkzaamheden; ik vind het héél erg leuk. Een van de boeken die ik corrigeerde, was het boek Infarct. Waarin Viggo Waas en Peter Heerschop, twee, blijkbaar, bekende Nederlanders, die ik nog niet kende voordat ik aan het boek begon, vertellen over het herseninfarct van Viggo en de periode die daarop volgde. Geschreven vanuit de ervaring van beide mannen. In het kort: huilen, lachen, onder de indruk van doorzettingsvermogen en eerlijkheid, inspirerend, prachtig en vooral een inkijkje in hún leven. Je moet het lezen om te begrijpen (dus koop het boek?).
Goed, meestal houdt mijn aandeel op na het aanleveren van mijn correcties. Nu ook, maar toch is er een vervolg. Zoals ik al zei werk ik ook in een café in Zaandam. Zaandam heeft het Zaantheater en de twee mannen (Viggo en Peter) zijn op tour met hun voorstelling ‘Er gaat nog iets heel moois gebeuren‘. Zie je ‘m al aankomen? Ze kwamen eten. In mijn café. Voorafgaand aan hun show. Ik herkende ze (soort van), mijn collega (en schatje, want ook in de liefde is iets veranderd) zocht de mannen op op internet en ze waren het, overduidelijk. Iets wat nog eens bevestigd werd doordat een van de vrienden aan tafel (ook een bekende Nederlander geloof ik, maar wie… wat… geen idee) die een sterk drankje nam en tegen zijn tafelgenoten zei: “Ik mag drinken, ik hoef niet op te treden.”
Wat kon ik doen? Chill blijven, me naar mijn trotse ‘ik ken geen bekende Nederlanders’-instelling gedragen en mijn enthousiasme verbergen? Maar… we hadden een band, toch? Nou, ik dan, met hen. Ik had dat inkijkje gehad in hun leven, persoonlijke dingen gelezen, zoals over de vreugde van de toch wel werkende erectie van Viggo (dat is relevant omdat het iets is waar ik aan moest denken toen hij daar zo zat, aan die tafel in mijn café). En ik had gelezen over de voorstelling, die voorstelling die ze zometeen in het Zaantheater gingen geven! HOE LEUK WAS DAT?! Heel leuk, vond ik dus. Optie twee was daarom: op mijn gebruikelijk ietwat ongemakkelijke manier een gesprek starten over hun boek en dat ík dat dus had gecorrigeerd. WANT HOE LEUK EN TOEVALLIG WAS DAT?! Ja, heel leuk, vond ik dus nog steeds.
Ik handelde naar optie twee. Gelukkig, want ik bleek niet de enige die enthousiast was over de situatie. Het ging ongeveer zo: “Jullie moeten zo toch optreden in het Zaantheater?” “Ja…” “En jullie hebben toch een boek geschreven dat binnenkort uitkomt?” Ja…” Tot zover kon ik dus nog altijd een vervelende, nieuwsgierige en opdringende ‘fangirl’ zijn, dus die optie moest snel uit de wereld worden geholpen: “Dat boek heb ik gecorrigeerd.” “Ohh, wat leuk! En moest je er veel fouten uit halen?” “Nee, maar ik moest wel veel huilen, en lachen.” “Oh, wat mooi…” En toen kwam die: “Kom je ook naar de boekpresentatie?” De boekpresentatie. Ja! Dat leek me leuk, heel leuk zelfs. Zij zouden het doorgeven aan de pr-vrouw (geloof ik), ik mailde de bureauredacteur waarvan ik opdrachten krijg. Et voilà; ik stond op de lijst. Ik mocht ook komen. HOE LEUK WAS DAT? Ja, heel leuk, vond ik dus.
Die ontmoeting is ondertussen alweer iets van een maand geleden. Afgelopen dinsdag was de boekpresentatie. Op die dag smeerde ik mijn brood met een sla-lepel, lag mijn aanrecht nog altijd vol(ler) en had ik nog zo’n 225 pagina’s van een ander boek te corrigeren; wat betekende dat ik nog zo’n negen uur moest werken, terwijl ik niet heel veel uren meer had als ik ook nog een beetje wilde slapen (want ja, ik moest ook nog werken bij die zorginstelling én bij het café). Wat was wijsheid? De boekpresentatie aan me voorbij laten gaan of weer kiezen voor wat nachtwerk? Ik deed iets wat ik vaak niet doe: ik meldde me af, schreef in mijn afmeldingsbericht naar de pr-vrouw dat ze zich mij misschien toch niet meer herinneren en dat ik het heel jammer vond. Helaas, maar goed… Ik deed eens iets verstandigs.
Toch voelde het vervelend. Ik had een klein beetje een schuldgevoel, naar mezelf, maar ook naar die twee mannen. Want ik had dat inkijkje gehad in hun leven, in het herstel, een heel klein beetje meegevoeld (nou best veel, maar behoorlijk van de zijlijn parallel aan die eerste zijlijn, snap je?) in hoe dat was. Ik nam aan dat het boek en de boekpresentatie belangrijk waren voor die twee vrienden. Anderzijds: mij zullen ze vast niet missen, maar het voelde toch een beetje alsof ik met mijn afmelding zei: “Jullie verhaal deed me niets, het is niet belangrijk.” Nou, dat is dus niet zo. Ik heb het boek, die ontmoeting en dat enthousiasme nog steeds in mijn hoofd. Dat maakt het mijn meest waardevolle correctietaak tot nu toe. Ik zei voor die boekpresentatie overigens mijn basketbaltraining af; bijzonder, want daarvoor meld ik me zo goed als nooit af. Al is dat nu mischien moeilijk te geloven, met die twee vermeldingen van een afmelding.
Afmelding. End of story, zou je denken. Bijna, maar er was nog iets. Iets wat mijn ontmoeting nog mooier maakte (en nog jammerder en meer balen dat ik er niet was): de pr-dame stuurde me de dag na de boekpresentatie dit bericht: Viggo en Peter zijn je zeker niet vergeten; je werd ook nog even bedankt in de speech. … … … Kan iemand me vertellen waarom ik zo nodig de ‘verstandige keuze’ moest maken? Waarom koos ik niet voor nachtwerk?
Wat ze gezegd hebben weet ik niet, of ze mijn naam nog kennen (of überhaupt ooit gehoord hebben, want ik heb me in mijn geratel eigenlijk nooit voorgesteld) ook niet. Maar dat maakt niets uit. Die toevallige ontmoeting (ik werk normaal niet eens op donderdagen) was geweldig. En dat die mannen BN’ers zijn, op tv komen en in theaters staan, dat boeit me niet. Nee, verkeerd gezegd: dat boeit me heel veel, maar dan voor de mannen zelf, omdat ze weer samen op het podium kunnen staan. Wat het zo bijzonder maakte, was dat ik allerlei persoonlijke verhalen had gelezen over die mannen, had gelachen en gehuild terwijl ik dat deed, en dat ik een héél, héél, héél klein beetje had bijgedragen aan een zo goed mogelijke versie van het boek dat ze gingen uitbrengen. En dat díé personen het vervolgens leuk vonden om mij te ontmoeten, dat maakte het een ervaring waarvan ik zeg: er is iets heel moois gebeurd.
Benieuwd naar het boek? Zie hier.
En nu ga ik maar eens de afwas doen. Misschien.
Marlijn Else 
Aah… Geweldig verhaal!
Je komt ze vast weer eens
tegen :).
LikeLike