Ik hou niet zo van honden

Ik hou niet zo van honden. Ik heb op het moment zelfs lichtelijk last van een hondentrauma. Dat komt door mijn tijd in Azië,  waar te veel honden onbemand rondhuppelen. Ik zou daar makkelijk een nieuwe Vijftig tinten-trilogie over kunnen schrijven. Een iets minder opwindende variant, genaamd Vijftig tinten bruin. Niet verwijzend naar mijn huid, die hoogstens een paar tinten donkerder werd. Nee, naar de kleuren die ik in Thailand en Indonesië regelmatig bijna broekpoepte door die zwerfhonden.

Ik was altijd al wat bang voor honden. Waarschijnlijk breng ik je dan ook enigszins in verwarring nu ik vertel dat ik meedoe aan de Doggy Marathon. Geen therapeutische actie, gewoon een ondoordachte beslissing. Over het algemeen vind ik honden die ik ken namelijk lief, ik hou van rennen en ben in voor avontuur. Dus toen een vriendin vroeg: “Heb je zin om mee te doen?” reageerde ik met ‘Leeeuuuk!’. Ik zag mezelf al rennen met Pebbels: een lieve, eigenwijze puggle, die nooit naar mij luistert – maar dat ligt niet aan haar, dat doet geen enkele hond. Het was pas een paar dagen later dat ik mij bedacht dat wij natuurlijk niet de enige zijn die daar tijdens die marathon – eigenlijk gelukkig 1/10e daarvan – gaan rennen.

De run wordt georganiseerd door Vier Voeters, zodat er geld ingezameld kan worden om zwerfhonden in Roemenië te redden. Sinds onze inschrijving heb ik al meerdere mailtjes met daarin ‘informatie’ over de marathon ontvangen. Ondertussen wordt iedere mail vooral gevuld met: ‘Wist jij dat alle teams die €100 of meer ophalen een speciale Super Dog bandana krijgen op het evenement? De top fondsenwervers maken bovendien kans op mooie prijzen zoals een kappersbon bij Waxx kappers.’, ‘Sponsoren is zo gedaan!’ en ‘Veel succes en plezier! Vergeet niet dat elke euro die je voor VIER VOETERS ophaalt een verschil maakt.’ Nu hoef ik niets te winnen en klik ieder bericht vrolijk weg – de starttijd weet ik ondertussen wel. Sponsors zoeken zie ik niet zitten. Goed excuus is dat ik zelf vaak genoeg ben gestrikt voor een of ander goed doel, altijd tijdens het winkelen. Laatst heb ik uitgerekend dat ik ieder jaar bijna tweehonderd euro aan stichtingen geef – toen heb ik bijna al mijn donaties maar opgezegd.

Toch zocht ik na de zoveelste mail wat afbeeldingen van zwerfhonden in Roemenië. De foto’s die ik zag maakten mij wel wat verdrietig, waardoor ik toch mijn steentje bij wil dragen in berichtvorm (sorry, ik zal het nooit meer doen!). Nu wil ik hier geen ‘steun de stichting die opkomt voor de allerzieligste beestjes die we maar op tv mogen laten zien’-reclame van maken. Ik laat je alleen twee iets minder zielige hondenplaatjes zien en plaats hieronder een link naar een plek waar ‘iedere euro helpt’. Ik begrijp het als je niets geeft en baalt omdat je een ander verhaaltje had verwacht. Geeft niet, no hard feelings. Ik zou waarschijnlijk niet doneren, tenzij ik gestrikt word tijdens het winkelen. Maar maak je geen zorgen, zo ver ga ik niet. Ik zal je niet opwachten in de stad.

http://www.doggymarathon.nl/PersonalTeamPage.aspx?teamId=237

PS: Bespaar me de ‘weet je wel hoe weinig geld er daadwerkelijk naar het goede doel gaat’-opmerkingen, want dat weet ik niet. En duim voor me, zodat ik de marathon (zondag 28 juni) zonder kleerscheuren uitren!