Neptunus’ complimentenfontein

Een klein beetje verloren en me afvragend wat ik hier in godsnaam doe, maar ook vol met lekkere spanning, nieuwsgierigheid en een gevoel dat bij eindeloze mogelijkheden hoort, zit ik met een biertje op een bankje in Berlijn. Bij een fontein met de naam Neptunbrunnen, als het goed is aan de Alexanderplatz. Ik kijk mensen, met plezier en een licht wantrouwen. Een beetje moe van m’n korte nacht en overprikkeld van alle indrukken die ik heb opgedaan, kijk ik om me heen als er een man met een rolstoel aan komt lopen. Ja, lopen, want hij duwt daarop een tas voort. In de uren dat ik hier ben, heb ik best wat daklozen en bedelaars gezien; ondertussen heb ik m’n halflege (of halfvolle) flesje ijsthee al weggegeven aan een ervan, aangezien dat het enige was wat ik had om weg te geven. Op m’n, toen nog, ongeopende biertje na, maar dat flesje zou ik wel achterlaten als het leeg was. De straat ruimt zichzelf zo wel op.

Ik kijk naar de man, lach even naar hem en kijk weer weg. Daarna kijk ik nog een keer en lach wat meer naar hem, want hij lijkt me lief. “Du bist schön geboren,” zegt hij. Met mijn sehr kleine Duitse vocabulaire bedankt ik hem. Hij loopt door, pakt een bierflesje dat naast de bank ligt, stopt het in z’n tas, herhaalt z’n boodschap en loopt door. Op zoek naar nog meer flesjes, neem ik aan. Ik wil hem op dat moment eigenlijk direct de mijne meegeven. Deze man verdient wat mij betreft nu de wereld.

Bijna huilend van blijdschap kijk ik hem na, want het zijn de kleine dingen die het doen en dit was zo een ding. Deze man heeft me zojuist, zonder dat hij het zelf misschien doorhad, het fijnste gevoel tot nu toe gegeven in deze stad, waarin ik nog een beetje moet wennen. Dit moet ik opschrijven, denk ik. En terwijl ik daar op het bankje aan dat grote, mooie plein waar van alles gebeurt, m’n eerste zinnen van dit verhaaltjes in m’n schrift noteer, herhaalt dit scenario zich min of meer met twee mannen. Onbewust doe ik hetzelfde; ik lach, dit keer wel licht twijfelend tussen of ik hiermee een verkeerd signaal afgeef en ik deze mannen moet wantrouwen of dat alles oké is. Het lijkt op het tweede; ik lach nog een keer en zeg “Hoi.”. Ze lachen terug, lopen voorbij en een van de twee mannen komt terug, vraagt of ik Duits spreek. Nee. Engels dan? Ik wel, hij wat minder. Hij probeert te zeggen dat ik mooi ben. Zover komt hij nog wel. Redelijk. Ook al is het met woorden en gebaren; hij draait met z’n vinger rond z’n gezicht en maakt er gebaren en geluiden bij die zeggen wat de woorden niet kunnen. Niet omdat ik onbeschrijflijk mooi ben, maar omdat hij er gewoon niet uitkomt mét.

Hij komt naast me zitten en vraagt m’n nummer. “Nein,” zeg ik. Of ik nog terugkom op vrijdag. Wie weet, al weet ik redelijk van wederom nein. Ik vraag me af of ik deze situatie toch verkeerd heb ingeschat en of dit zo’n moment is waarop als ik hem afwijs z’n humeur opeens omslaat. Hij lijkt wel lief, al vraag ik me ook af bij hoeveel dames hij dit verhaal over z’n cœur, want Frans spreekt hij wel (ik wat minder), al heeft gedaan. Ik krijg nog wat complimentjes en op een zo aardig en luchtig mogelijke manier kap ik het gesprek af. Hij loopt terug naar z’n vriend en ik geniet verder. Hij komt niet meer terug. Ik schaal hem in onder de nette mannen, voor nu. Het wordt voor mij ook bijna tijd om af te druipen, weg van deze fontein van Neptunus en op naar mijn hostel, waar ik het voor nu iets spannender vind om te gaan zitten en onder de mensen te zijn dan op dit grote, anonieme plein. Ik sta op. Tijd om te gaan. Op naar nieuwe ervaringen. Nagenietend loop ik terug; als ik het daar in het hostel allemaal even niet kan, ga ik wel terug naar dit bankje bij de complimentenfontein.