Het laatste-keer-lijstje

Met wat extra spullen onder m’n arm loop ik naar het bureau waaraan ik de laatste tijd altijd zit. De beste plek van de afdeling, vind ik. Uiteraard een hoekje bij het raam. De zon die soms op het scherm schijnt, neem ik voor lief. En al zou ik er last van hebben, het zelfregulerende zonnescherm zorgt er snel genoeg voor dat het kleine beetje levensvreugde dat de zon brengt in deze niet heel inspirerende kantoortuin ook snel weer verdwijnt.

Het is die dag, donderdag 31 maart, de laatste keer dat ik dit pand binnenloop. In ieder geval als werknemer, want let op ex-collega’s: ik kom graag nog langs als gelegenheids- en gezelligheidsdrinker. Dit pand heeft qua locatie (Duivendrecht, langs de A10), uitstraling (bureaus, beeldschermen, maar gelukkig wel wat planten) en indeling (lange kantoortuin) niet m’n voorkeur – of laat ik het anders zeggen; het maakt me nog net niet ongelukkig als ik er binnen loop – het was de afgelopen tweeënhalfjaar wel een plek waar ik veel kwam. Of nou ja, naast de verplichte thuiswerktijden was ik er relatief vaak. Daar waren mijn mensen, een groot deel van mijn leven én mijn comfortzone. En dat ging ik allemaal achterlaten.

Dus wat gebeurt er op zo’n dag? Op zo’n láátsté dág óóit? Je realiseert je bij alles wat je doet dat het de laatste keer is dat je het doet. Hopelijk, want terug wil je ook niet. Ja, want ook al is het goed dat je vertrekt, en ook al weet je dat helemaal zeker… je bent er toch voor het laatst. En je doet dingen daarna nooit meer. In ieder geval niet daar. En daar word je dan een beetje emotioneel van. In ieder geval als je Marlijn Else Pruim heet, uit Zaandam komt en zeseneenhalfjaar bij dat bedrijf genaamd Pricewise werkt(e) – dat mijn eerste vier jaar op de Overtoom in hartje Amsterdam zat.

Het was een drukke werkdag. Niet alleen omdat ik nog per se koste wat het kost m’n taken af moest krijgen. Ik had daarnaast nog een vol laatste-keer-lijstje af te werken. Waarop dingen stonden zoals heel veel koffie drinken, niet eens omdat de koffie op kantoor zo lekker is maar omdat ik deze daarna gewoon nooit meer zou drinken. Tafeltennissen met minstens drie verschillende personen en formaties, en bij voorkeur de potjes winnen. De gezellige mevrouw bij de welkomstbalie gedag zeggen voor ze zou vertrekken. Een online afscheidsgesprek voeren met een collega. Naar alle twee de dameswc’s op de afdeling gaan, want stel je voor dat je er eentje overslaat. En natuurlijk viel er nog heel veel te praten met al m’n gezellige collega’s die wel in levende lijve aanwezig waren op kantoor en die uiteraard juist vandaag nog veel vragen hadden. Niet over werk, maar gewoon over mijn toekomstige leven.

Ik sloot de dag in Marlijn-stijl af. Alles net aan gehaald, maar alles gedaan. Behorend tot de laatste leavers (van de dag) dankzij m’n door dwangmatigheid opgelegde verplichtingen. Ik raakte OCD-matig nog even m’n kantoorbureaustoel én net geretourneerde thuiswerkstoel aan (en zei ze gedag, want een beetje verbintenis met spullen mag er zijn). En daar ging ik. Voor het laatst naar beneden met de lift. Check. Voor het laatst naar m’n auto in de garage. Check. Voor het laatst wegrijden door de garagedeur die langzaam opent als je ervoor staat met je auto. Check. Daar ging ik. Check. Check. CHÉCK. Checkerdiecheck.

Wat heb ik van deze dag geleerd voor op m’n volgende afscheidsdagen? Waarschijnlijk niet zoveel. Maar man, wat heb ik veel geleerd van dit vertrek. In de drie weken dat ik niet meer naar dit kantoor ben geweest, heb ik geen één keer aan m’n oude werkzaamheden gedacht. Laat staan dat ik deze heb gemist. Het laatste-keer-lijstje heeft plaatsgemaakt voor een eerste-keer-lijstje en een nog-zoveel-meer-lijstje. En daar staat nog heel erg veel op. Al weet ik nog niet eens allemaal wat.