We’ll go down together

Het is al een tijd geleden dat ik goed naar hem heb gekeken. Dat terwijl hij er altijd is. ’s Nachts houdt hij mij weleens gezelschap, andere nachten zit hij op de bank. Soms droom ik over hem: samen lopen we door een schoolgebouw, de stad of een andere plek waar veel volk is en dan schaam ik me voor zijn aanwezigheid, maar weet geen manier om hem te verbergen. Wat gemeen… want zoals dromen bij de nacht horen, hoort hij bij mij. Samen groeiden we op; ik werd groter, hij bleef klein van stuk. Op jonge leeftijd onderging hij een neustransplantatie na een val van de trap. Zijn ooit zo witte haar is nu al grijs – op de plekken waar hij niet kaal is.

Zijn aanwezigheid is vanzelfsprekend, al is dat niet geheel terecht. Meerdere malen gingen we uit elkaar; per ongeluk, want ik kon niet zonder hem. Huilend lag ik in bed, me afvragend waar hij uithing. Toch kwam hij altijd weer terug, maar zweeg over wat hij had gedaan. Eigenlijk zei hij nooit echt iets. In mijn jonge jaren deed ik verwoede pogingen om hem aan het praten te krijgen, ik probeerde zelfs telepathie. Op een gegeven moment moest ik me erbij neerleggen dat hij niet zo verbaal onderlegd is.

Vandaag hield ik hem even goed vast en werd warm van binnen. Wat is het toch fijn dat hij er altijd is en het niet erg vindt als er iemand anders in mijn bed ligt. Ja, er is de afgelopen jaren wel het een en ander veranderd in onze relatie.

Ik vraag me soms af wat er van hem moet worden als ik er niet meer ben. Geen denken aan dat hij zonder mij verdergaat. Nee, we’ll go down together! Hij mag niet alleen achterblijven. We gaan er samen tussenuit. In tegenstelling tot in mijn dromen, maakt het me niet uit dat het een vreemde vertoning is: zo’n volwassen vrouw met een knuffelbeer in haar armen.