Ik voel ik voel wat jij (misschien) niet voelt

Feel like I’m always apologizing for feeling
Like I’m out of my mind when I’m doing just fine
And my exes will say that I’m hard to deal with
And I admit it, yeah
[…]
I got all these thoughts, running through my mind
All the damn time and I can’t seem to shut it off
I think I’m doing fine most of the time
I think that I’m alright, but I can’t seem to shut it off

Het zijn een paar van mijn favoriete zinnen uit een van mijn lievelingsnummers: ‘Anxiety’ van Julia Michaels, je weet wel, die van ‘Issues’. Ook voor een groot deel spot on (of gewoon onderdeel van zelfmedelijden en interessantdoenerij), maar daar heb ik het al over gehad tijdens het delen van mijn soms vermakelijke, lachwekkende en ongemakkelijke liefdesleed. Dat overigens in blijkbaar alweer een jaar (wtf) na schrijfdato niet echt anders is geworden, time flies blijkbaar als je stabiel blijft.
Hoe dan ook 1: Wel is er overlap met het volgende waarover ik je wat ga vertellen. Namelijk in dat waar het onderwerp uit voortkomt; uit datzelfde geweldig positieve maar soms o zo doemdenkende brein dat overuren draait (net als Skery Mery de freelancer nog altijd doet) en die zintuigen die misschien nog wel harder werken.
Al blijf ik liever weg van de hype en voel ik hier de noodzaak om te benadrukken dat het in mijn geval wel écht zo is, hoor (!!). Maar wie ben ik dan eigenlijk om te oordelen over alle anderen met zo’n soort zelfdiagnose op basis van een (vaak alleen op internet ingevulde) vragenlijst. Al heb ik heb m’n mening.
Soms is het de spijker op de kop slaan, maar wellicht soms ook gewoon een excuus om gedrag te ‘verantwoorden’ óf soortgelijk gedrag dat eigenlijk een andere oorzaak heeft. Of wie weet is het wederom die interessantdoenerij (maar niet bij mij, zeker niet (!!)). En ik snap wel dat je aan deze hype mee wilt doen, want zeg nou zelf: hóé cool is het om te kunnen zeggen dat je alles mega intens ervaart en dat je mensen vaker dan eens redelijk doorziet: Hate To Say I Told You So (al is dat een favo van al bijna twee decennia geleden, damn).

Hoe dan ook 2: Heb je eigenlijk al door waar ik het over heb? Zo niet, zo misschien: ik heb het over hooggevoeligheid. In de positieve zin van het woord. Net als van hypes ben ik ook niet zo’n fan van labeltjes (ook niet in m’n kleren), maar ze kúnnen handig zijn. Daarom heb ik over dat onderwerp de afgelopen twee maanden een cursus gevolgd, gericht op de wetenschap én de omgang met hooggevoelige kinderen. Daarbij begaf ik me acht dagen lang in een zee van hsp, om maar te kunnen rijmen.
Waar ik tot voor kort maar één hand nodig had om de mensen te tellen waarmee ik alles wat er in mijn brein omgaat ongestoord kan delen, zonder de afleiding die ontstaat doordat je merkt (of denkt) dat de (niet echt-)luisteraar je niet begrijpt, serieus neemt of afhaakt, en omdat er nooit genoeg of niet de juiste woorden lijken te zijn om te verwoorden wat je voelt en denkt (iets met emotionele geletterdheid en alexithymia). Die hooguit vijf mensen, als het er niet minder waren, werden er opeens meer dan dertig. Opeens zat ik in een ruimte met mensen die mij wel begrepen, die van alles bij en van elkaar herkenden. Alsof alles vanzelfsprekend was en je alles kon zeggen (of juist niets hoefde te zeggen zonder je druk te maken over hoe sociaal je was, of dus juist niet) en waarbij alles goed voelde. En die herkenning, die was meer dan a-meeeezing (‘Feel like I’m always apologizing for feeling🎤’).

Nu is de cursus afgerond en zal ik vast niet snel weer in zo’n perfect ingerichte en een op ‘mijn mensen’ toegespitste omgeving terechtkomen. En dat hoef ik ook helemaal niet. Geef mij maar prikkels, sensatie en verandering (die ik prefereer) anders verveel ik me kapot. Maar fijn was het wel. Gelukkig heb ik een geweldig plan; een onderzoek. Nu nog aan de bak, actie in le taxi. Met het streven om basisschoolkinderen op te laten groeien met de overtuiging dat hun emoties hun kracht zijn, in plaats een last, ongewenst, intens en raar en daarom maar worden weggestopt en het volgen van het gevoel plaatsmaakt voor aanpassing om zo vervelende reacties en emoties te voorkomen. Ik noem maar iets belangrijks. Om te voorkomen dat je vervolgens als volwassene nog altijd (of juist) de noodzaak voelt om je te excuseren naar de ontvanger (en jezelf) voor al die emoties, gedachten en je daarop aansluitende handelen. Nergens voor nodig. En vooral zo pijnlijk en zonde.
Want hoe vet is het om zoveel te voelen? Meestal top. En hoeveel kun je daarmee bereiken, niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen? Waarschijnlijk nog meer dan je denkt. Misschien nog wel meer dan je nadenkt, hsp-vriend(in). En herinner je je nog de lyrics van zojuist? Met mijn beoogde positieve verandering krijg je een heel ander liedje.

Feel like I’m always amazed by my feelings
Like I’m doing just fine when I’m out of my mind
[…]
I know I’m doing fine most of the time
I know that I’m alright, and I can’t seem to shut it off
(en dat dan uiteraard op repeat)