Verloren in het zesde continent

Met een auto volgeladen met boeken, schilder- en schrijfspullen en het minimum aan kleding, ging ik nog even langs m’n ouders voor mijn vertrek naar het mini-huisje in Ooltgensplaat dat ik voor drie nachtjes had geboekt. “Wil je mijn mp3-speler met hoorspelen mee?” vroeg mijn vader vol enthousiasme op het moment dat ik al bijna weer buiten stond. Meteen had ik een zorg over een potentieel gemis waarvan ik een paar seconden eerder nog niet eens wist dat die tot de mogelijkheden behoorde. Beter meenemen dan straks balen dat ik niet naar een hoorspel kan luisteren, dacht ik en dus kreeg m’n vader een ja. Hij rende naar boven voor het apparaatje en mijn moeder zuchtte, die zag twee mensen die het recept voor keuzestress inpakten voor een weekendje waarin ze van zichzelf juist even niets moesten moeten. En eerlijk, dat ging natuurlijk ook even door mijn hoofd. Maar aan de andere kant was daar het idyllische beeld van mezelf: ’s avonds in bed, luisterend naar een hoorspel uit een andere tijd. Een tijd waarin ze het hebben over ‘de jeugd die zich te veel bezighoudt met scooters, motoren en cassetterecorders,’ ontdekte ik later. Daarbij komt dat ik alles wat mijn vader doet bij voorbaat geweldig vind, dus op de reactie van m’n moeder gooide ik m’n handen in de lucht en riep ik iets als: “Beter te veel dan te weinig mee!”

Na een korte mp3-speleruitleg van m’n vader – zo’n apparaatje had ik al lang niet meer gebruikt – stopte ik het ding in m’n jaszak en ging op pad. Op naar een andere wereld, anderhalf uur verderop in hetzelfde land. Ik twijfelde of ik ook maar een fragment van het hoorspel zou gaan luisteren, maar het behoorde tot de mogelijkheden. Trouwens, weet je eigenlijk wat een hoorspel is? Heel kort: het is een soort luisterboek, maar dan veel vetter (ja, mening). Met sound effects en geen ‘hij zei/zij zei’ tussendoor. Geen voorgelezen verhaal, maar een groot visualisatiefeest voor je brein op basis van geluid. Nog beter gezegd, is het eigenlijk een film of serie zonder beeld. Je hebt het misschien al door; ik heb me eraan gewaagd. Uren zelfs. Ik was net zo’n fan als Ronnie van Famke.

Op avond één begon het. In bed, want dat doet mijn vader ook. In de lijn der verwachtingen koos ik een titel waarvan ik wist dat mijn vader die luisterde. Het resultaat? Ik herkende wat, viel in slaap en schrok een paar keer wakker bij stemverheffingen en andere spannende stukken. Poging één was geen succes, maar zoals Aaliyah ons leerde: dust yourself off and try again. Op dag twee schudde ik daarom m’n daddy’s girl-instelling van me af en koos ik, als een vrouw die zelfstandige keuzes maakt, een titel die mij aansprak. En zo geschiedde.

Ik scrolde, of eigenlijk klik-klik-klikte, door de titels en kwam langs een hoorspel genaamd Het zesde continent. Tien afleveringen. Overzichtelijk. Aansprekende titel. Let’s go. Ik gaf het een eerlijke kans. Bijna haakte ik af door de redelijk intense irritatie die ik voelde voor de vrouw in het hoorspel, die overal bang voor leek en van minstens net zoveel een probleem maakte. Ik zou in deze situatie zoveel cooler zijn, dacht ik. En daar kwam de omslag: ik zou gewoon eerst heel lang m’n bek houden en m’n gevoelens en mening niet uitspreken, dat is niet per se sterk en stoer. Zij zei alles wat ze dacht. Wat ook wel goed uitkomt in zo’n hoorspel, anders wordt het wel heel erg stil.

Al snel werd de irritante vrouw oké, promoveerde tot cool, een avonturier en uiteindelijk zelfs bijna tot mijn heldin. Meermaals haalde ik m’n oordopjes uit m’n oren om te controleren of het geluid dat ik hoorde uit mijn wereld of die van het luisterspel kwam, om telkens weer te concluderen dat het geluid van het hoorspel levensecht was (en vooral ook stereo). In mijn bijna aaneensluitende zes uur durende luistersessie kreeg ik geen één keer de vraag of ik er nog was, zoals onze goede vriend Netflix zou doen. Ik was er zeker, en ik zat er helemaal in. Om mijn verhaal net zo abrupt te eindigen als mijn hoorspel (dat was dan wel weer een beetje jammer), hier mijn conclusie: hoorspelen zijn de shit en ik raad je aan er minstens één te proberen. Kies een leuke titel, stof dat hoorspel af en try (again). Wedden dat de jingle ervan nog dagen in je hoofd zit?