Ik hou van brieven, maar er zijn wel eisen

Ik hou van brieven. Ze zijn magisch, een verrassing, een klein cadeautje in je brievenbus. Al zijn er wel drie factoren die invloed hebben op de magie, of het afdoen ervan.

1. De afzender: want nee, uiteraard hou ook ik niet van de brieven van verzekeraars, de belastingdienst (tenzij ik geld terugkrijg) of over m’n pensioen (al zou ik de brieven daarover misschien wel moeten lezen, in plaats van deze te openen, weken op m’n tafel te laten liggen met het idee ze te lezen om ze vervolgens ongelezen ergens in een la te stoppen). En als er tussen personen in afzender te kiezen is, is er natuurlijk ook nog een belangrijk verschil in enthousiasme en voorkeur. Daarover laat ik me verder niet uit.
2. De manier waarop de tekst op het papier staat: ik word minder enthousiast van de kaarten die je krijgt via Greetz. Ik wil niet te ondankbaar doen, want het is alsnog een leuke verrassing, maar dat het bericht wordt gebracht in een geprint lettertype dat nog net geen Comic Sans MS is, doet wel een beetje af aan de magie. Het persoonlijke aspect ontbreekt, het aspect dat ontstaat door het handschrift, het kopen van een postzegel en het lopen naar (en zoeken van, want waar the fuck vind je die dingen tegenwoordig nog?) de brievenbus.
3. De hoeveelheid tekst: ik ben iets meer tevreden bij het ontvangen van veel tekst in plaats van alleen een groet en een naam (zoals met kerst vaak gebeurt; bedankt, maar je kon jezelf op zich al die postzegels besparen, denk ik dan weleens, maar nogmaals: ik wil niet te ondankbaar doen, want ik vind het alsnog even een leuke verrassing). Uitzonderingen daargelaten: want als de brief of kaart van m’n oma komt is het prima. Die schreef bijna altijd alleen ‘Groet oma’ of, om het nog makkelijk te maken, gewoon ‘Oma’. Maar dan wel met een héél herkenbaar handschrift. Mocht ik nu opeens een bericht van haar krijgen, dan zou dat de overigens de grootste verrassing zijn die er is.

Goed, ik hou van het geschreven woord en ik hou van brieven. Er is wel één probleempje: ik krijg ze bijna nooit. Al maakt die schaarste ze misschien juist bijzonder. Over het bestrijden van die schaarste verderop meer.
Waarom dat enthousiasme? Ik hou denk ik vooral van de verrassing, van het opeens vinden van een tot het openen aan toe nog geheime boodschap. Een berichtje, een kleine onthulling, een cadeautje dat al een dag of langer onderweg is naar jou. Iets waar iemand tijd in heeft gestoken, zonder dat jij dat wist.
Ik hou van verrassingen, hoewel je niet opeens voor m’n deur moet staan. Dat moet je me niet flikken, dan doe ik liever niet open, maar m’n brievenbus is beschikbaar.
Uitzonderingen daargelaten, want de romanticus in mij fantaseert er weleens over, echt maar heel soms, dat er opeens een Fransman op m’n stoep staat en zegt ‘Alo Marlien, tu me manques.’ Het ‘volwassen’ equivalent van de fantasie die ik in het eerste (en toegegeven waarschijnlijk ook in het tweede, derde en vierde – ik was lang jong) jaar van mijn middelbare school had, waarin mijn lievelingspaard (Moos) het schoolplein op kwam draven, op zoek naar mij. En dat ik hem dan, uiteraard zonder zadel en hoofdstel, terug zou rijden naar stal, want we hadden zó’n speciale band. Uiteraard is dat nooit gebeurd. Mijn andere fantasie wacht waarschijnlijk hetzelfde lot. Komt die wel tot uitvoering, dan ren ik naar de voordeur en breng ik de rest van de dag door met bisous. Tot zover m’n fantasieën.
Maar ervan uitgaande dat ik dit romantische scenario nooit zal meemaken, heb ik een ander leuk idee: stuur me een brief. Jij, als lezer. Verras me. Vertel me iets. Ja, écht jij. Ik weet dat sommige mensen mijn blogs aanklikken, lezen en wellicht het eind van m’n bericht halen. Ik ben tenslotte een statistiekennerd en WordPress biedt me die. Ik geef je hieronder mijn adres en ik ga ervan uit dat je niet opeens voor m’n deur staat. Zo wel, dan blijft die zeer waarschijnlijk lekker dicht. Tenzij je een bepaalde Fransman bent: la porte est ouverte.
Vertel me iets, geef me een opdracht – nee, ik ren niet naakt een blokje om – om iets voor jou door te sturen. Aan iemand. Iets wat jij niet durft. Al ga ik nu alweer wellicht te ver, als de romanticus zonder liefdesleven. Maar het kan, ik ben dan maar de boodschapper en niemand stelt ooit de doorgever van de boodschap aansprakelijk. Toch? Of stuur mij niets, maar schrijf een brief aan iemand anders. Want bedenk je: wie houdt er nou niet van een geschreven verrassing in z’n brievenbus (indien alle bovenstaande factoren kunnen worden afgevinkt)? J’aime les lettres.

Westzijde 238A
1506GH Zaandam

M’n brievenbus wacht op je, de bel is uit het stopcontact.