Liefde en ik gaan niet echt samen

Zoals Halsey zingt, is het bij mij ook: I’m bad at love. Waar het anderen zo makkelijk lijkt af te gaan – uiteraard weet ik dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is, mochten er mensen zijn die me meteen op de vingers willen tikken voor deze uitlating – heb ik het idee dat ik dat nooit ga kunnen. Of eigenlijk misschien al nooit echt heb gekund. En ondertussen weet ik niet eens zeker of ik het wel wil. Ik ben nogal gesteld op mijn innerlijke rust. Ook weet ik waar ik wel voor teken, maar dat is schaars dus dan maar niets. En zoals een wijze meid, ik noem later namen, ooit zei: Men get me in trouble. En dan met name mijn brein. C’est la vie. Dus aan alle bad boys die hier belanden; Oh, think twice. It ain’t gonna be another day in paradise. Of get in formation. Wat jullie willen.

Gelukkig weet ik dat ik niet de enige ben. Genoeg ware word wizards delen mijn liefdesleed-en. Zij die het met hun gouden keeltjes met ons allemaal delen. Taylor Swift, de nightmare dressed like a daydream, om er maar een te noemen. En nóg zo’n koningin van het feminisme: Beyoncé. Want we all wear crowns, aldus en alweer Taylor. Of Julia Michaels en haar issues. Ik heb ze ook, maar zingen daarover gaan we niet doen. Dan ontstaat er een ander probleem. Voor jullie. Jullie oren.

Maar goed, weer even terug naar mijn liefdesleven…

…Zien jullie daar ook niets? Nee, ik ook niet. Goed, dan even over mijn vriendinnen, want in platonische relaties ben ik wel heel erg goed. Waar ik honderden uren in een etmaal – ja, ik weet dat dat niet kan – met een aantal van mijn vriendinnen zou kunnen doorbrengen zonder er moe van te worden, is uren doorbrengen in de liefde me al snel te veel. En ook weer juist nooit genoeg. Terwijl ik in mijn jongere jaren twee keer op rij degene was met een ‘lange’ relatie, zijn het mijn vriendinnen die me stuk voor stuk inhalen in relatiejaren. Vaak zelfs met één persoon. Ondertussen met baby’s en koopwoningen. Allemaal zijn ze voor mijn gevoel verder dan ik ooit ben geweest. Even voor de duidelijkheid: op het gebied van relatiesucces. Want nu komt het; ik hoef met kerst niet naar schoonfamilie. Grapje, wat ik wil zeggen is: ik denk niet dat ik vandaag de dag zo tevreden over mezelf, mijn handelen en denken zou zijn geweest als ik jaren terug wel weer een relatie was aangegaan. Ja, hypothetisch gezien, want vraag me niet wie zich daarvoor zou hebben aangemeld of wie ik werkelijk zou hebben toegelaten. Dat is een tweede.

Tijd alleen is heilig. En precies weten wat jij, en dan ook echt alleen jij, wilt, is dat ook. Net als te veel komma’s en gedachtestreepjes in een zin, want halleluja ik hou van zijwegen en denk nogal veel – al lijkt dat laatste waarschijnlijk vaak niet zo door hoe de in mijn hoofd perfect geformuleerde zinnen, geweldig beargumenteerde discussies, ruzies met slaande deuren en andere mic-dropwaardige scenario’s de wereld in worden geblaat en gestunteld via niemand minder dan mijn mond.

Hoe dan ook, door na dit intermezzo: ik heb de laatste jaren veel geleerd. Over mezelf en dat brein van mij. Nog steeds heb ik een kort lontje. Sta ik snel in de fik, en niet altijd op de juiste manier. Ook gaan mijn gedachten en emoties nog altijd met me aan de haal, maar ik geniet ervan en snap ze steeds beter. Ik ben blij dat het gebeurt. Het zou maar saai en stil zijn zonder al die hersenspinsels. En mijn ezel blijft zich stoten. Ik wil er meer dan twee. Kom maar op met al dat eelt aan de poten. Al doende leert men, toch? En voor eelt heb je mesjes, vijltjes en schrapers. Niet dat ik die ga gebruiken. Ik lach er wel gewoon om. Alleen of met mijn vriendinnen.