Het is weer zover. We wisten dat dit eraan kwam. Ik hou mijn hand stevig om de voorverwarmde paal geklemd. Soms schuif ik mijn vuist een beetje naar beneden door de aanraking van de hand van de man naast me. De ramen zijn beslagen door onze adem. Het lijkt bijna wel een fragment uit de Titanic. Je weet wel, dat in de auto benedendeks.
De wereld schiet aan ons voorbij. Toch lijkt de tijd voorbij te kruipen. Ik krijg het steeds warmer. Evenals de stang die ik nog altijd vasthoud alsof mijn leven ervan afhangt. We zijn er bijna, dat weet ik zeker. Net als alle andere keren, vraag ik me af of ik deze keer op tijd zal komen.
Ondertussen kan ik het wel uitschreeuwen. Ik begin te zweten en ik trek het niet meer. Gelukkig, we zijn er. De sluizen zijn geopend en het toestel wordt voor een groot deel geleegd. Eindelijk, godzijdank… ik kan weer normaal ademhalen. Want jezus, wat was het weer druk in de trein.
Marlijn Else 
Geef een reactie