Stress, zweet en geen tijd!

Na al mijn geklaag over alles waar ik tijdens mijn banenzoektocht tegenaan liep – figuurlijk, hoewel ik laatst wel bijna tegen een lantaarnpaal aan liep, ik draaide me om en opeens was die paal daar… maar dat staat los van mijn zoektocht – lijkt het mij niet meer dan redelijk als ik het ook deel wanneer er iets op mijn pad komt. Want wat is er nou beter dan een beetje positiviteit op een toch al zonnige dag? Zon? Gelijk heb je, maar die is er al, dus als je nou even tijd maakt voor mijn verhaal, is dat helemaal mooi.

Het begon iets van drie weken geleden. Ik kreeg een verzoek om een tekst te corrigeren. Dat wilde ik al die tijd zo graag! Na een proefopdracht te hebben gemaakt, daar feedback op te hebben gehad en opgenomen te zijn in het correctorenbestand van een uitgeverij, had ik niet verwacht zo snel een echte, grote opdracht te krijgen. Toch was het zo.

En zoals altijd, kwam alles tegelijk. Ik ‘moest’ extra werken, ik kan niet zo goed nee zeggen, en ik moest een tekst van welgeteld 328 bladzijden lezen en nakijken. Oké, dat zijn maar twee dingen, maar het zijn wel tijdrovende taken. De tijd van stress, zweten en geen tijd brak aan. Op de mooie zonnige dagen die wij achter ons hebben gelaten, zat ik binnen, zwetend achter mijn computer. Want er was een deadline, vandaar ook dat ik al twee weken geen bericht heb gecreëerd, en dat terwijl ik zo lekker on the role was, al zeg ik het zelf. O ja, dan was er ook nog mijn op z’n eind lopende sportschoolabonnement, waar ik door mijn topdrukte geen gebruik meer van kon maken. Wat een pech, en dan ga ik ook nog eens meer eten als ik de hele dag zo achter mijn laptop zit – dat eten is eigenlijk het uitstellen van moeilijke taken.

Van uitstel komt afstel, en daar deed ik dus zo min mogelijk aan: ik moest toch echt iets inleveren en goed ook! In ene was daar ook nog eens een uitnodiging voor een eerste gesprek bij een bedrijf waar ik had gesolliciteerd op een superleuke functie. Twee opties: één op de dag voordat ik mijn proef in moest leveren bij de uitgeverij. Een no go dus, want die dag had ik al ingepland met keihard stressen – en werken – om mijn proef ‘af te corrigeren’. Dan de tweede mogelijkheid, op een werkdag. Alles kwam goed, ik kon ruilen en kon naar de sollicitatie. Natuurlijk had ik een andere datum kunnen prikken, maar je moet wel een beetje flexibiliteit tonen, hè. En nu was ik blijkbaar de eerste, en dat is geloof ik altijd goed.

Ondertussen ligt alles achter me, is het geschiedenis, passé. De nagekeken tekst is ingeleverd: op een dag dat het buiten zo heet was, maar dan ook echt snikheet, en ik in een spijkerbroek naar buiten ging, omdat ik geen idee had dat het zó warm was: want ik zat al de hele dag binnen, wat zeg ik: de hele week al bijna. Mijn buren waren bijna gaan denken dat ik familie ben van Dracula, maar nee, geen zorgen: ik ben vegetariër weet je nog, geen vlees geen bloed, ook niet van mensen, dus geen zorgen. Ik had het gewoon druk, dat kan ook nog. De sollicitatie ging denk ik wel oké; ik was in ieder geval overtuigd van de functie! Echt, ik zie mezelf daar al zitten, hopelijk zij mij ook. Beoordelen of het goed ging, is eigenlijk best moeilijk: je hoort jezelf praten, brabbelen en verkeerde woorden uitspreken, die je vervolgens maar niet corrigeert, want het staat zo drollig als je dat om iedere zin moet doen. Goed, fingers crossed en positief denken, zeggen sommigen, like that will help. Laat ik het maar doen, want je weet maar nooit waar het goed voor is.

Mijn leven ziet er in ieder geval weer wat rooskleurig uit, niet dat het verschrikkelijk was. Het is gewoon fijn om te zien dat ik ook iets kan, om maar even positief te blijven. Mijn tijd in de sportschool is ook voorbij, maar ach… daar heb ik binnenkort misschien toch ook helemaal geen tijd meer voor!