Eerlijkheid duurt het langst

Sorry, mijn excuses, pardon. Ja, ik ga er weer over beginnen. Het is nou eenmaal waar mijn leven op het moment grotendeels om draait. Here we go... Nu ik na twee maanden nog geen baan heb, beginnen de frustraties een beetje hoog op de te lopen. Niet omdat ik ongeduldig ben, maar om de belangrijkste reden van mijn joblessness. Daar mag ik dan best wat over kwijt toch?

Ik reageer al weken op vacatures die mij aanspreken. Soms ook op functies die mij wat minder trekken: ik moet het wat breder zoeken, anders heb ik als de volgende ijstijd uitbreekt nog geen baan – mocht dat onverwacht heel snel zijn, dan zeg ik ‘laat die baan dan ook maar zitten’. Goed, ik heb wat die droombaan betreft nou eenmaal niet een heel brede interesse. Ik wil gewoon op een redactie werken en schrijven, schrijven, op pad gaan om verhalen te vergaren en daarna weer schrijven en nog een beetje schrijven! Ik lijk wel een verwend kind.

Het feit dat ik nog geen werk heb, betekent niet dat ik altijd alleen maar afwijzingen ontvang. Ik ben echt al wel een aantal keer gebeld na een sollicitatie! Een paar keer kreeg ik meteen zo’n telefonisch intake-gesprek, waarop ik precies niet voorbereid was. Als dit het geval zou zijn geweest bij een functie op een redactie, dan had ik de beller alsnog met honderd procent zekerheid kunnen overtuigen van mijn enthousiasme. Maar nee, ik word alleen teruggebeld voor functies als intercedent en dergelijke waarbij commerciële werkzaamheden, a.k.a. sales, komen kijken. Dat deel vind ik niet heel aantrekkelijk en ik zeg dan ook naar waarheid dat het niet helemaal ‘mijn ding’ is. Wie houdt zich nou wel graag bezig met sales? Nee, inderdaad. Niemand. Nou, er zijn vast wel een aantal uitzonderingen op de regel, maar succes met die te vinden. Die vervelende eerlijkheid doet me bij wijze van spreken iedere keer weer de das om. De recruiters zeggen vervolgens ‘verder te zoeken naar een geschiktere kandidaat’, maar eigenlijk gaat de zoektocht verder naar iemand die wel kan liegen over zijn ambities. Dat zeggen ze natuurlijk niet zo, maar daar komt het wel op neer.

De afgelopen dagen maak ik mij daar een beetje druk over. Ik ben echt wel een goede werknemer, daar ben ik zeker van. Misschien wel beter dan sommige die aangenomen worden. Ik zal de werkzaamheden snel onder de knie hebben en rock the workfloor zoals ik de dancefloor rock – die moet ik gebruiken, of niet? Ik kan mezelf gewoon niet zo goed de hemel in prijzen. Natuurlijk ben ik vaak genoeg écht niet the one for the job, dat wil ik niet zeggen, maar zou het niet een verademing zijn als een werknemer boven verwachting presteert, omdat een werkgever het niet verwachtte? Ach… het komt wel goed. Ik vind uiteindelijk wel een baan bij een werkgever die niet gelooft in al die utopische talenten die de sollicitanten soms beweren te hebben. Als ik nu weer het verwende kind uithang zal ik ook nog even vermelden dat het niet eerlijk is, maar daar zal ik verder over zwijgen. Ik bekijk het van de positieve kant, want zo ben ik – die gooi ik er wel altijd in bij gesprekken. Ik heb namelijk een les geleerd. Ik begrijp eindelijk wat ze bedoelen met ‘eerlijkheid duurt het langst’… Ja, die is nu wel duidelijk. Eerlijkheid duurt zeker het langst, en ik maar denken dat het spreekwoord een andere betekenis had.