Hij heeft mij nooit gezien

Gebogen over zijn rollator, voortbewegend met een snelheid van misschien één kilometer per uur, zie ik hem lopen. Vanuit de auto sla ik hem gade. Zal ik hem een lift aanbieden? Nee, natuurlijk niet. Dat is raar, of beledigend. Toch? Ik kijk nog even naar hem terwijl ik doorrijd. Zijn ene been buigt een beetje naar buiten als hij het optilt om een stap te zetten. Je zou maar zo langzaam gaan, denk ik en het maakt me verdrietig. Mijn fantasie schetst een beeld van de meneer in kwestie: de tachtig gepasseerd, weduwnaar, weinig bezoek, dus waarschijnlijk eenzaam. Wat is hij van plan? Waar gaat hij naartoe? Je moet wel een doel hebben als je zo moeizaam loopt… Stel dat ik later zo oud en slecht ter been ben, wil ik dat wel? Hopelijk word ik wel oud!

Twee minuten later ben ik thuis, parkeer de auto en loop naar de voordeur. Tijdens deze handelingen vergeet ik de bejaarde en alles wat hij in mij aanwakkerde. Ik doe wat nutteloze dingen – dat kan zonder je schuldig te voelen als het zaterdag is – en ga een uur na thuiskomst naar de supermarkt, scoor wat zaterdagvoedsel en fiets weer terug.

Warimpel! Daar is die meneer weer! Stap, moeizame stap, stap, moeizame stap. De mand van zijn rollator is gevuld. Hij ging boodschappen doen! Het lijkt alsof hij naar beneden kijkt, misschien doet hij dat ook wel om op de weg te letten. Of het is de schuld van de bochel, waardoor hij naar voren helt.

Medelijden maakt zich van mij meester. Waarom? Die meneer heeft een heel leven achter de rug – achter de rug, ja -, hopelijk een leuk leven. Misschien heeft hij wel een vrouw thuis, lieve kinderen, kleinkinderen en vindt hij het heerlijk om de boodschappen te doen. Is het een zaterdaguitje en is hij zo blij als een kind, omdat hij even weg is van zijn lieve, maar zeer praatgrage vrouw. Waarom dan dat vervelende gevoel? Het is the circle of life, op een bepaald moment in de tijd houdt het op met de pret. Ik voel me schuldig om mijn compassie, en daarover voel ik mij dan ook weer slecht. Ik voel me lullig over het feit dat ik fit, snel en jong ben. Waarom? (Nee, niet omdat ik sinds anderhalve week een Summershape-lidmaatschap heb bij de sportschool.)

Op de een of andere manier ben ik blij dat ik hem weer tegenkwam, ook al was ik hem eerder vergeten. Maar dat geeft niet, hij kan mij niet eens vergeten! Hij keek naar beneden: stap, moeizame stap, stap… Hij heeft mij nooit gezien.