De kledingmaker

Van sommige mensen creëer je een beeld. Je kent ze niet, je komt ze een enkele keer tegen. Soms zeg je ze gedag, of wissel je iets meer dan een paar woorden. Vaak zul je hen niet leren kennen, dus ga je door met het inkleuren van de tekening die je in gedachten van hun leven maakt. Eigenlijk heb ik bij de meesten tijdens de eerste kennismaking meteen een beeld. Vaak zal ik niet weten of mijn inschatting klopt, mijn gevoel zegt van wel, maar dat zal zijn omdat ik een goede intuïtie denk te hebben. Alles bij elkaar is het mijn fantasie die mijn eigen leven en dat van anderen deels vormgeeft.

Ik heb heel wat kortstondig contact met mensen, voornamelijk tijdens mijn werk. Eerlijk is eerlijk, hoe meer ik mensen van dienst moet zijn, hoe vaker ik mijn pokerface op moet zetten: haten doe ik ze nog net niet, zeg maar. Natuurlijk zijn er zat lieve mensen, die – zonder dat ze het weten – veel goedmaken voor de ‘wat-minder-lieve-individuen’ die ik ontmoet. Zo ook de kledingmaker vlak bij mijn huis. Ik ken hem niet, maar omdat we elkaar zo vaak tegenkomen, groeten we elkaar altijd. Het is een man met de liefste uitstraling. Als ik hem zie word ik warm van binnen, zelfs als ik langs zijn kledingmakerij fiets doet het me goed. Tafels vol met stukken die hij nog moet maken, hardwerkend achter zijn naaimachine. Misschien romantiseer ik de boel omdat zijn werkgerei een sepiatintje toevoegt aan mijn tekening: die goede oude tijd is altijd beter, toch? De beste man heeft een grote hond, een bullmastiff wel te verstaan, die ik hem vaak uit zie laten. Een tijdje zag ik de hond niet, was hij in mijn kunstwerk afgemaakt omdat hij iemand had aangevallen (over vooroordelen gesproken). Maar hij is herrezen, gelukkig. Hij sukkelt braaf mee met z’n eigenaar, waarschijnlijk net zo’n goedzak als de baas. Maar wie zegt dat ik het goed heb, dat mijn vrolijk ingekleurde kunstwerk in werkelijkheid geen dikke zwarte omlijsting heeft? Ik weet het niet, en zal het waarschijnlijk ook nooit weten. En het is goed zo, want iedere keer als de kledingmaker mij groet, schijnt de zon op mijn eigen tekening weer eventjes feller.