De pleur van mijn vader, wat vond ik die als meisje van acht aantrekkelijk. Alleen die van hem, want mijn moeder gaf de voorkeur aan zwart. De man des huizes daarentegen gooide er genoeg melk en suiker in, waardoor mijn kindersmaakpapillen er ook warm voor liepen. Wat volwassenen nuttigden was voor mij op die leeftijd nou eenmaal interessant. Met uitzondering van mijn oma’s shaggie – waar ik me eenmalig aan heb gewaagd om er vervolgens nooit meer naar te vragen – en zwarte koffie: dat was me net iets te volwassen.
Als puber dronk ik thee. Koffie drinken was nog steeds iets wat oudere mensen deden, alleen in tegenstelling tot een aantal jaar eerder nu juist niet cool en daarom ook meteen maar vies. Dus slurpte ik thee met suiker, wat later veranderde in thee zonder iets erin. Dat was toen ik onder ogen moest zien dat zelfs mijn strakke, dunne lijf niet voor altijd in dezelfde conditie zou verkeren. Ik zwaaide mijn vriend Sugar uit en ontdekte tot mijn verbazing dat mijn kop zonder zijn aanwezigheid lekkerder was: ik proefde in ieder geval welke theesmaak ik in mijn gekookte water dompelde. Wat een verschil opeens tussen Earl Grey, Rooibos en Forest Fruit, mijn nieuwe vriendinnen.
Sinds een paar jaar drink ik lichtbruine koffie. Vanmorgen voegde ik, bij gebrek aan melk, alleen suiker toe. Het smaakte best goed, maar ook al is het al negentien jaar geleden dat ik mijn cafeïneshots bij mijn vader moest scoren, nog steeds is er aan mijn favoriete samenstelling niets veranderd. Koffie zonder suiker is een no go. Het is iets voor volwassenen.
Marlijn Else 
Geef een reactie