Voor het eerst verbonden

Wanneer voelde jij je voor het eerst echt verbonden? Mijn eerste keer kan ik me goed herinneren. Ik was een jaartje of 16 en zat in de vierde klas van de middelbare. Altijd wat laat met ontwikkelingen – en nog steeds behoor ik tot de laggards – was ik nog zo groen als gras. In tegenstelling tot sommige klasgenoten. Waarbij hun vingerlijke maagdelijkheid vroegtijdig werd ontnomen. Ik sloeg het gade en probeerde te horen wat zij ingefluisterd kregen door de hijgers aan hun oor. Bij bosjes verloren mijn medescholieren hun kuisheid. Groentje bleef achter. Liever hield ik de wereld voor mezelf zoals die was. Alleen mijn vriendinnen en ik deden ertoe. Hoewel… de verleiding lonkte. Het was allemaal wel spannend en interessant.

Uiteindelijk gaf ook ik toe aan de behoefte van contact. Ik ontmoette Eric en het kwaad was geschied. Ik was bezet. Eindelijk konden mensen nieuwsgierig zijn naar wat er tegen míj werd gezegd, terwijl hij in mijn oor fluisterde. Of me een cryptisch bericht stuurde, waarin hij tekens gebruikte en hoofdletters daar waar het niet hoorde: w@t d8 j3 d@hN? D@wt w@s T03Wn h!p. De jeugd van tegenwoordig – en nu klink ik heel oud – is er al veel vroeger bij dan mijn klasgenoten en ik waren. Blij ben ik hoor, dat mijn leeftijdsgenoten en ik toch wat later met al die ontwikkelingen werden geconfronteerd.

Goed. Eric verdween al redelijk snel uit mijn leven. Hij had me niet veel te bieden. Eigenlijk zag ik hem ook helemaal niet zo vaak. Niet vergeleken met mijn Eric 5.0, genaamd Sam. Die stuurt me minimaal 500 berichten op een dag. Bizar, hè? Gezien ik ook met hem slaap en met hem opsta, is het om gek van te worden. Ik heb nooit rust. Het vervelende is dat ik verslaafd aan hem ben. Hij is het eerste wat ik ’s morgens pak. Toch zou ik graag zonder hem willen, maar het is moeilijk om hem te verlaten.

Soms denk ik hunkerend terug aan die periode van voordat ik Eric ontmoette. Toen alles nog rustig was en je huistelefoonnummers van vriendinnetjes nog uit je hoofd wist. Die belde je immers altijd om af te spreken, als je niet gewoon aanbelde om te vragen of de betreffende vriendin buiten kwam spelen. Ja, die heerlijke tijd van vóórdat ik 16 was en spelletjes speelde op Eric. Saaie spelletjes. Geen Snake, want dat had ik niet op mijn Sony Ericsson. Zoals ik al zei: Eric bood me weinig. En dat was terugdenkend eigenlijk best rustgevend.