Sammie de Stoere

Tijdens het openen van een potje vissenvoer – de traditionele gekleurde vlokjes – komt er een herinnering aan Sammie boven. Mijn, al jaren geleden overleden, Sammie. Een grote, rode kater – kat is niet op z’n plaats, ook al was er van zijn testikels niet veel meer over dan dichtgeknoopte zaadleiders. Maar hij was stoer! Net zo stoer als mijn opa, die vurige hengsten temde en wildplaste naast het bejaardentehuis. Sammie zette buurtkittens op hun plek, at mijn dwerghamster bijna op en liet zich aaien zolang hij daar zin in had. Maar ik, de kattenfluisteraar, temde hem. Hij kwam vaak bij me op de bank liggen, een klopje op de bank en hij sprong erop. Bij het avondeten nam hij plaats op de vijfde stoel aan tafel, om vervolgens zijn koppie scheef op het tafelblad te leggen. Waarop ik mijn moeder en broertje smeekte hem wat vlees te geven: het vegavoer dat mijn vader en ik aten ging zijn strot echt niet door, daar was hij te veel kater voor. ’s Avonds, en eigenlijk ook overdag, sliep hij vaak op de kokosmat in de woonkamer, en voor ik naar bed ging moest ik hem van mezelf een bepaald aantal aaitjes en kusjes geven (#OCD). Sammie de Stoere was hier niet altijd van gediend, wat zich uitte in een confrontatie met zijn vlijmscherpe nagels of tanden. Dat gebeurde ook die keer dat ik hem gedag wilde kussen voordat we vertrokken naar onze vakantiebestemming in de zomer. Kat(er) als hij was voelde hij heel goed aan dat we hem achter zouden laten, al was het maar voor een week of twee. Ik vertrok met krassen op mijn wang en een vervelend gevoel, stomme Sammie. Bij terugkomst had ik hem alles allang vergeven en was ik dolblij die rooie weer te zien. Iets langer duurde het voordat hij dezelfde reactie gaf, maar na het aanbieden van wat gekleurde vissenvlokken was onze band hersteld. Krachtige vlokken, die mooie herinneringen bovenhalen aan een kat die ik natuurlijk niet werkelijk kon temmen. Nee, hij werd gewoon een dagje ouder.