Stroomloze wereld

Bij het opstaan reik je meteen naar je mobiel, je zet wifi aan: werkt niet. ‘Verdomde wifi,’ denk je, om vervolgens 3G te activeren, maar daar heb je hetzelfde probleem. Vervolgens zie je dat de batterij nog maar op twee streepjes staat en dat terwijl de telefoon aan de oplader heeft gelegen. De tv gaat niet aan, de broodjes uit de vriezer moet je laten ontdooien omdat de magnetron niet werkt, waardoor het strakke ochtendschema nu al achterloopt en je waarschijnlijk te laat op het werk zult zijn. ‘Gelukkig dat ik nog genoeg batterij had, anders was mijn wekker niet gegaan,’ is wat je denkt terwijl je naar het station loopt. Je kunt niet inchecken met de ov-chipkaart dus koopt een kaartje bij het loket, terwijl je denkt: ‘wat frappant, de kaartenautomaat werkt ook al niet…’. De informatieborden staan op zwart en een aantal mensen is met elkaar in het gesprek over het feit dat er waarschijnlijk nergens stroom is. ‘Het is net als toen ik jouw leeftijd had,’ hoor je een vrouw van een jaar of zeventig tegen een jongen van rond de twintig zeggen, die een verwoede poging doet om een belletje te plegen. ‘Stel dat… de stroomvoorziening vanaf vandaag verleden tijd is?’ vraag je je af, terwijl je een scenario voor je ziet van jouw collega’s op typemachines in plaats van achter Apple beeldschermen. Geen telefoon, geen tv, geen radio, niet continu bereikbaar. Wel de gebouwen en huizen zoals we die nu kennen, maar niet de verwarming en geen verlichting. Het wordt steeds drukker op het station en je realiseert je dat er al een tijd geen trein langs is gekomen. ‘Die rijden natuurlijk ook niet!’ gaat het door je hoofd. Dan maar weer naar huis, langs de supermarkt voor wat kaarsen. ‘Ik wil graag pi…’, natuurlijk dat kan niet. Gelukkig heb je nog wat cash op zak ‘voor op de markt’. Thuis komt de vraag ‘hoe bereik ik mijn baas?’ pas op. Tenzij je een postduif ter beschikking zou hebben zie je geen enkele mogelijkheid om je baas vandaag nog te laten weten dat je verhinderd bent te komen. Er zit niets anders op dan je eraan over te geven. Na het aansteken van wat kaarsen voor de warmte plof je neer op de bank met een boek. ‘Heb ik daar eindelijk tijd voor,’ denk je. Langzaam vervaagt de wereld, in de verte hoor je een telefoon rinkelen en je ziet dat het jouw mobiel is die overgaat. Je ziet het nachtlichtje branden en het boek dat je gisteravond wilde gaan lezen. ‘Wekker vergeten te zetten…’ gaat het door je hoofd. Het te felle scherm van je smartphone luidt ‘Werk’, en terwijl je opneemt wens je dat er voor één dag even geen stroom zou zijn.