“Dit zijn dure schoenen hoor!” roept een van de dorpsgekken die de stad rijk is. Hij mompelt nog veel meer in zichzelf terwijl hij de nieuwe schoenen omhoog houdt, maar ik versta hem niet. Ik heb het te druk met het zoeken naar een plek ver bij hem vandaan. De brug staat open en ik heb geen zin om in de paar minuten dat ik moet wachten, lastig te worden gevallen door die vent. Hij blijft praten en mijn gedachten gaan naar het boek dat ik zojuist aan het lezen was: Stemmen horen. Het trok mijn aandacht toen ik het zag staan in de bieb. Ik vraag me af of die dorpsgek vrienden heeft, onzichtbare, alleen voor hem hoorbare maten. Ik neem aan van wel. Zullen die er dan echt zijn, of alleen in zijn hoofd? Ik denk het laatste. Waarschijnlijk zijn het de Hertog en zijn vrienden van Amstel waarop hij reageert.
De brug gaat dicht en de rood-witte slagbomen omhoog. We mogen weer! Niet meer omkijkend naar de man met zijn nieuwe schoenen en onzichtbare vrienden, fiets ik verder. Stoplicht. Rood licht. Ik rij door. Aan de kant mensen, ik moet erlangs! Pas een paar meter verwijderd van de nieuwe-schoenen-gek, is er weer iemand die zo nodig z’n gedachten moet uitspreken: “Tuurlijk, rij maar door rood,” zegt hij. Laat me. Op dat moment wil ik de enige, simplistische zin die in mij opkomt uitschreeuwen. Waarom zou ik? Ik wil zijn stem niet horen, hij die van mij misschien ook niet. Daarnaast getuigt het alleen maar van weinig intelligentie om hou je bek te roepen naar mensen. In plaats daarvan luister ik braaf naar het stemmetje in mijn hoofd, dat mijn woede probeert te temperen en zegt: “Rustig maar, het gaat nergens over. Hier sta je boven, kom op Marlijn.” Al die stemmetjes! Ik kan er niets aan doen; ik ben boos. Boos omdat die man zich met me bemoeit en ik de bal niet even terugkaats. Story of my life. Wijs als ik ben laat ik de bemoeizuchtige meneer voor wat hij is – een bemoeial – en fiets naar huis. Zwijgend.
Marlijn Else 
Geef een reactie