That wasn’t me, that was Patricia

That wasn’t me, that was Patricia. Hiermee kan genoeg gezegd zijn, maar dit is natuurlijk niet duidelijk genoeg. Wel voor mij, niet voor jou. Laat ik met de deur in huis vallen: ik had gisteren een kater van een heftig kaliber. De dag bracht ik zuchtend, horizontaal en balend door. De avond daarvoor begon leuk; uit eten en nog even naar de stad, want dat mag weer. “Ik denk dat ik zo naar huis ga,” zei een van de mensen waarmee ik was. Ik stemde in en dacht ‘fijn, dan ben ik morgen nog wat waard’. Het was een gezellige avond en het was ook wel goed zo. Verstandig en precies hoe het bijna was gegaan. Bijna, als de andere persoon waarmee we waren niet de volgende woorden in de mond had genomen: “Jullie wilden toch naar de Clown? Let’s go!” En daar gingen we, op naar de kater die het gevolg was van mijn Clown-indoctrinatie. Die tent is een risico. De uitspraak ‘Naar de Clown naar de klote’ is niet voor niets onder mij en m’n vriendinnen ontstaan. Ik had het kunnen weten. Ik had verstandig kunnen zijn, maar nee, daar ging ik. Op naar een staat van zijn die ik nuchter niet ken, althans niet op die manier: een extreem extraverte variant zonder rem, waarvan een hondeneigenaar zou zeggen: “Wat raar, dat doet ze normaal nou nooit.” En bovenal, iemand die ik helemaal niet leuk vind. Op het stukje na waarbij ik wat minder nadenk, want soms is het wel fijn om dat overactieve brein wat af te vlakken.

Ik ben blij dat dit soort dingen me niet vaak (meer) gebeuren. Je wordt toch wat ouder en wijzer. Thank you Lord. Zo oud en wijs dat ik me afvraag waarom het zo vanzelfsprekend is om naar een biertje te grijpen bij sociale uitjes. En waarom ik dat, ondanks dat bewustzijn, toch soms in overmaat doe. In januari deed ik mee aan de hype die Dry January heet. Het was easy peasy en ik miste m’n drankje met alcohol eigenlijk helemaal niet. Het was vooral heel fijn. Waarom dronk ik nu dan toch te veel? Of überhaupt. Het rauwe randje eraf, even niet zoveel nadenken, het gevoel een klein beetje rebels te zijn, weg met de sociale anxiety die zich soms van me meester maakt. Het is de makkelijke en kortstondige manier, uiteraard, die uiteindelijk nooit iets oplevert. Misschien herken je het wel.

Om er maar iets positiefs van te maken: wie weet is er iets gezonds uit ontstaan, want toen ik gisteren films en series lag te kijken en mezelf zuchtend en zachtjes vervloekte én een beetje uitlachte terwijl ik dingen uitkraamde als ‘pfff fuck dit’, ‘waarommmm’ en ‘ugh, waarom ben ik zo’n debiel?’ viel het me op hoe vaak de mensen alcohol dronken. En. Ik. Kon. Het. Niet. Aan. Dit was een unicum, want dat had ik nog nooit gehad. Ook vandaag is dat gevoel nog aanwezig. De fles wijn op m’n plank zorgde niet voor associaties met gezelligheid, alleen maar met een negatieve staat van zijn. Soms ben wat radicaal en soms zijn er extremen nodig om verandering te creëren. Deze kater was zo’n extreme. Op dit moment zweer ik het: ik ga van de (overmatige) alcohol af. Zie je me in de Clown? Dan weet je dat ik heb gefaald. Of dat ik een ultieme staat van zijn heb bereikt waarin ik ook dan los kan gaan, zonder schaamte en een te hoog bewustzijn. Zonder daarna een dag op de bank te moeten liggen en de noodzaak te voelen om te zeggen “That wasn’t me, that was Patricia. Ik ben dat niet en ik ben echt zoveel beter en meer dan dat.” Je schamen en excuseren voor iemand die je niet bent, dat is iets vervelends. Maar bij deze: mijn excuses voor de keren dat je Patricia zag. Patricia is out.