Een hete avond

Zittend in de schaduw bij ons hotel in Bangkok, schrijf ik dit. Het is maar goed dat je me niet kunt zien, want ik zweet peentjes. Of pepertjes, aangezien die gisteren niet al te zuinig door mijn avondeten zijn gegooid. En die zijn nog heter dan de zon hier, zelfs heter dan Magic Mike, dames.
Gisteren was het de eerste keer dat ik bij een straattentje at. Een dag eerder zaten Lars (ook heter dan MM :,)) en ik ook al bij zo’n tent, maar daar kreeg ik niet duidelijk dat ik vegetariër ben. Vervolgens mocht Lars twee gerechten naar binnen werken, genoot ik alleen van een mega Chang, een stukje komkommer en at patatjes bij de Mac (wel met wasabisaus).
So I came prepared yesterday! Op een blaadje in mijn zak stonden een getekende varken, koe, vis, garnaal en een schelp met een streep erdoor, met daarbij in het Thai: Ik ben vegetariër (mijn versie en de gecorrigeerde versie van de hoteldame). De eigenaar van de eettent beheerste de Engelse taal, maar voor de vorm liet ik m’n tekening toch even zien. Op de muren hingen foto’s van afstuderende mensen, hij waarschijnlijk ook, dus mijn briefje was misschien wat beledigend. Toen mijn gerecht op tafel werd gezet, schoof ik het naar Lars: “Dit is vast voor jou.” Ook al leek het in de verste verte niet op de noodles die hij had besteld. Het bleken dan ook eieren te zijn, groene eieren met heel veel peper.
Gewapend met een grote Leo begon ik aan mijn gerecht. Het smaakte goed! Een beetje wantrouwend at ik (bijna) alles op: de stukjes met heel veel peper liet ik voor wat ze waren om een hoestbui te voorkomen. Misschien had ik moeten vragen of ik mijn eten ‘toeristenpittig’ kon krijgen, zoals een ervaringsdeskundige mij eerder adviseerde.
Vanavond weer een poging. Gelukkig staan Chang en Leo altijd voor me klaar.